Na het bezoek aan Nederland van twee weken tijdens de Franse herfstvakantie, ben ik blij dat er genoeg “stilte” momenten bij ons zijn. Of het nu de veranderde maatschappij is, of dat onze visie op diezelfde maatschappij zo omgeslagen is, poeh wat een drukte. Zoveel moeten, zoveel stress, even een boodschapje doen, is een serieuze kans op een aanvaring met een medeklant in de rij. Iedereen heeft haast, alles moet nu en vooral een beetje snel. Ik merk de overprikkeling niet alleen bij onszelf maar ook bij de meisjes, na een bezoek aan het grote Zweedse warenhuis gister, trok Janna zich bv even terug onder het bureau om, zoals ze het zelf uitdrukte, “gewoon even op zichzelf te zijn”. Mina daarentegen dendert maar door om vervolgens pratend in slaap te vallen. Zoveel te zien en te doen en maar zoveel tijd, nu al worden ze meegezogen in de vaart van het bestaan.

Toch verbaas ik me over de enorme veerkracht die kinderen hebben. Na ons beloofde bezoek aan het themapark bij Parijs lagen de dames al op de parkeerplaats knock-out in de autostoelen. Pas bij binnenrijden van België viel er leven op de achterbank te bespeuren en daarmee ging van het geratel ook weer van start. Opa en oma vielen dan ook van de bank van verbazing over het gekwetter dat ze meebrachten bij aankomst. Hoe kan het dat die kinderen niet bekaf zijn na 2 dagen rondstruinen met Mickey? En de volgende ochtend ging het inwendige alarm gewoon weer om 7.00, hoezo uitslapen, hoezo rustig aandoen, gewoon mee met oma naar kasteel Groeneveld.
Toch moet ik zelf ook uitkijken voor de valkuil, nog even dit, nu we er toch zijn kunnen we ook……….. Ik probeer toch een regelmaat erin te houden, we hebben zelf huiswerk mee. Nu schiet dat er lekker bij in, maar toch moet het wel gedaan zijn na de vakantie.

Honger……………..
Die honger naar nieuwe dingen is aanstekelijk, ieder opschrift, iedere gevel wordt gespeld door de meisjes. Janna is dol op schrijven, overal vind ik briefjes met notities. En waar die eerst nog onleesbaar waren, zijn het nu epistels met verhalen, de liefdes en het wel en wee van haar leventje worden breed uitgemeten op papier. Ze is zelfs al bezig (in navolging van pappa) met het schrijven van een boek. Over Japie Krekel weleens waar, je moet tenslotte niet te ver van je onderwerp af gaan staan. En Mina trekt alles wat ik in mijn handen heb aan leesvoer gretig naar zich toe, in de supermarkt is het (al heel lang) niet meer doorlopen en alles in de kar doen, nee alles wat we inladen dient eerst ter inspectie aan mevrouw Mina te worden voorgelegd. Ieder pak wordt voorgelezen en gekeurd, overal heeft ze (zoals gewoonlijk) een mening over.

In Disneyland is het best moeilijk spellen, al die Engelse teksten, maar ook dat ging ze uitstekend af. Wat hebben we genoten van onze meisjes, wat een helden, uren in de rij staan voor een attractie en na afloop gewoon weer doorrennen naar de volgende bezienswaardigheid met de bijbehorende rij……….. Want wat een overkill aan indrukken, waar je ook kijkt, eten & winkeltjes, ieder kind dient tenminste te zijn uitgedost met oren, zie dan maar eens nee te zeggen. Toch is het ons gelukt, ook met een opschrijfboekje en een pen was de kindervreugde kompleet. Wij vonden het een belevenis, een voorlopig eenmalig gebeuren want voor ons wegen de kosten niet op tegen het genoten plezier. Het was leuk maar niet in verhouding met het prijskaartje. Veel te weinig gewoon leuke dingen, veel te lange rijen voor werkelijk alles. Maar de meisjes vonden het prachtig en daarmee was er voor ons ook een hoop plezier.

Nu dus weer terug naar de “rust”, de dagen breken aan waar we weer meer tijd voor elkaar hebben, waarin we stilstaan bij de rijkdom van ons leven. Want dat is voor mij leven op onze berg, niet de tastbare geldkist die vol zit (gaat hem niet worden hier….) maar de tijd en aandacht die je kan en mag besteden aan je gezin. Dat ik iedere dag opnieuw gewoon alles uit mijn handen kan laten vallen om heerlijk met mijn dochters te genieten van de kleine dingen, dat Patrick gelijk na zijn werk in het zwembad kan plonzen (oké niet in de winter, dan wordt het de whirlpool binnen) met de meiden. Geen fileleed, geen voordringende klanten bij de kassa, sterker nog de kassa gaat gewoon dicht als de caissière even wat moet pakken voor een klant. We werken hard en met plezier, maar wel in ons eigen tempo. Als dat dan al gedicteerd wordt door de plicht is dat een zeer welkome, na 7 jaar cursusgeven staat Patrick straks weer te springen na de winter om zijn kennis over te dragen. Maar nu even niet, nu even onder ons met misschien een familiebezoek zo rond de kerst. Nu hebben we en maken we tijd om samen te zijn, nemen we de tijd om stil te staan bij de dag en gaan we natuurlijk ook gewoon weer hard aan de slag om het terrein, de huisjes, de websites en de cursusruimtes up to date te maken.

Vanaf even de Hollandse basis groet ik jullie en ik hoop ook dit keer weer tot ziens,

Babs Mollema